Przesilenie

Recenzja dotyczy 4 tomu cyklu Kwiat paproci pani Katarzyny Miszczuk. Recenzje dotyczące poprzednich części znajdują się na moim profilu na portalu Lubimy czytać. I z góry przepraszam, ale tryb prawdziwej zmory mi się włączył więc to nie jest pozytywna recenzja!

Znacie ten moment, kiedy oglądacie słaby film, ale do końca macie nadzieję, że na końcu się rozkręci i zakończenie tak was rozwali, że wybaczycie reżyserowi wszystko? Jednakże film się kończy, a wy siedzicie patrząc na przelatujące litery i zastanawiacie się dlaczego posłuchaliście głupiego instynktu. Właśnie takie odczucia mam po tej książce (właściwie po całym cyklu).

W każdej poprzedniej recenzji pomimo wiader pełnych żali, starałam się znajdować jakieś zalety „Kwiatu paproci”. Uwielbiam mitologię słowiańską i uważam, że jest idealnym materiałem na fantastyczne powieści z akcją, o czym pisałam nie raz. Tyle możliwości: święta, tradycje, miejsca mocy, mitologia, demonologia, legendy, artefakty... . Można z tego stworzyć historię, w której słowiańszczyzna aż będzie przeciekać przez palce stając się niemal żywym bohaterem na równi z ludzkimi postaciami. Tutaj istnieje tylko po to, aby być słabym tłem do taniego romansu rodem z telenoweli. A na scenie pojawiają się:

- dziewczyna w ciąży latająca przez pół książki w majtkach i podkoszulce po lesie i marudząca na brudne skarpety – sztuk jeden.

- nadąsany, mający niemal PMS mięśniak, który nie wie czego chce, chociaż ponoć wie – sztuk jeden.

- napakowany bóg z gołą klatką, który pojawia się tylko, aby gadać bez sensu – sztuk jeden.

- dziwny gościu, który należy do Dzikiego Gonu, ale nic nie wnosi do fabuły [spoiler: poznają się z Gosią przez ¾ książki, żeby na końcu jej nie pamiętał, bo był tylko wizją] – sztuk jeden.

- oraz inni, który pojawiają się i znikają – sztuk kilka.

Ta ostatnia część wygląda jak wielki, duży epilog do całej historii. Miała być wielkim zakończeniem historii, a tak naprawdę rozwinęła wiele nowych wątków, które oczywiście nie zostają wyjaśnione i nic nie wnoszą do fabuły. Główna bohaterka, niby dojrzalsza, ale wciąż zachowuje się jak ameba myśląc wyłącznie o nagich pośladkach swojego faceta i wędrując bez końca. Gosia chodzi po domu, lasach, wizjach. Wciąż tylko chodzi i marudzi. A kiedy naprawdę znajduje się w tarapatach zaczyna podskakiwać i cieszyć się jak dziecko, bo coś jej się udało. Potrafi też nieźle krzyczeć i wydzierać się bez powodu. Nie rozumiem też jak można przez kilka stron dyskutować z mężczyzną o tym, że to jego dziecko. Gdyby to była jeszcze inteligenta rozmowa, ale wyglądała mniej więcej tak:

- To twoje dziecko.

- Nie. Nie mogę mieć dzieci.

- Ale to twoje dziecko.

- To moje dziecko?

- Tak, twoje.

- Przyznaj się. Zdradzałaś mnie.

- Nie. To twoje dziecko.

- To moje dziecko?

itd.

Związek Gosi i Mieszka opierał się przez cztery tomy wyłącznie na seksie i pożądaniu. Na dobrą sprawę ta para nawet dobrze się nie poznała, bo nie miała kiedy, ponieważ biegali po lesie. A kiedy już mieli chwilę to uprawiali seks. Przecież to się kupy nie trzyma! Dlaczego w tym lesie nie mogło być wiele ciekawych, mrocznych, pełnych dojrzałych dyskusji scen?! CZEMU!? Dlaczego las w Harrym Potterze jest Zakazanym Lasem, a ten tutaj tylko...lasem. Leszy czemu wylazłeś dopiero w ostatnich linijkach i nic nie zrobiłeś!? Cuda wianki w Twoim lesie a Ciebie nie ma!

Na zakończenie zaczęło się robić nawet ciekawie, ale po przeczytaniu epilogu zdałam sobie sprawę, że w momencie kiedy ma się zacząć prawdziwa historia to książka się skończyła. Zrozumiałam, że całe te cztery tomy można było zawrzeć w dwóch dobrych, a potem skupić się na tym o czym pani Miszczuk nie napisała już niestety. To by była główna fabuła, a nie ciągle chodzenie Gosławy po lesie lub jej siedzenie i użalanie się nad sobą. Wpadała też w tarapaty przez własną głupotę. Wymiotowała. I upierdliwie starała się dostać do pewnego pokoju. Bo nie tylko Grey ma specjalny pokój.

Nie lubię tak oczerniać książek, ale ta historia przeszła samą siebie. Liczyłam! Jako fanka Słowian, liczyłam, że to się ostatecznie uda. Cieszyłam się motywem drzewa kosmicznego i Welesa, który jest moim ulubieńcem wśród bogów słowiańskich, ale co z tego skoro to wszystko było tylko tłem to taniego romansu bez miłości. Nie rozumiem jak z takich sierotek rodem Gosławy można robić heroski, które ocalą świat. Przykro mi. Ogromnie mi przykro, ale oczekuje, nawet od romansu, dużo, dużo więcej i nie jestem w stanie ocenić tej pozycji wyżej. 

Ps. jaki trzeba mieć talent, żeby przewracać się statystycznie co dwie strony?